Zelfacceptatie (met een knipoog)

We hebben een heerlijke vakantie achter de rug met als afsluiter 2 dagen Phantasialand. Vol adrenaline van de vele achtbanen kreeg ik inspiratie voor een nieuwe blog. De laatste is alweer een hele tijd geleden. Maar zoals ik eerder schreef is het ook belangrijk om af en toe stil te staan zodat je niet voorbij gaat aan jezelf.

Misschien had het er ook wel mee te maken dat ik 40(!) ben geworden. Ik kreeg op mijn verjaardag allemaal berichtjes met de tekst “welkom bij de club”. Ik wilde het lidmaatschap eigenlijk opzeggen, maar ik denk er nog even over na. Eerst is het tijd voor een momentje van reflectie.

De afgelopen 10 jaar waren als een magische achtbaanrit, compleet met ups, downs en een paar loopings. En dat begon met de geboorte van Sara. Absoluut magisch, dat is het krijgen van een kind sowieso, zeker als het niet vanzelfsprekend blijkt te zijn. We besloten er nog een schepje bovenop te doen: twee jaar later kwam Iris ter wereld. De hectiek verdriedubbelde daar meteen mee, om nog maar te zwijgen over onze vier katten die zich gedragen als een stel wilde circusartiesten (daarover kun je lezen in mijn eerdere blog).

Wat ik niet had zien aankomen, was de spiegel die mijn dochters me voorhouden. Als ze klein zijn ben je vooral aan het VERzorgen, maar op een gegeven moment doen ze vrijwel alles zelf en máák je je zorgen. Kinderen hebben een ongekend talent om je te confronteren met je eigen onzekerheden en kwetsbaarheden. Ik dacht dat ik die al lang achter me had gelaten, maar nee hoor, daar waren ze weer, als een stel drukke kleuters die trampoline springen op mijn tere ziel. Zoals een vriendin zei: “Als het om je eigen kinderen gaat, lijkt het soms wel een open zenuw.” En dat verander je niet zomaar. Hoe zorg je er dan voor dat je dicht bij jezelf blijft en je onvolkomenheden accepteert?

Humor helpt mij daarbij. Zelfacceptatie hoeft niet altijd serieus te zijn. Wie heeft er perfectie nodig als je kunt genieten van de hilariteit van het leven? Dus gooi dat zelfoordeel en perfectionisme overboord en lach om jezelf. Die achtbaan, daar zit je trouwens je hele leven in. En dan helpt het soms ook om keihard te gillen terwijl je je handen in de lucht gooit en geniet van de rit.