Ik krijg weleens verbaasde blikken als ik vertel dat ik van rock en metal hou. “Jij? Serieus?”
Ja. Serieus. Geen zwarte eyeliner, geen tatoeages, geen woeste, lange haren, maar
wel fan van Halestorm en Disturbed. Tim en ik gaan regelmatig naar concerten.
Afgelopen weekend nog naar Pinkpop (KoRn🤘), volgende week
Halestorm, en Disturbed staat op de planning in oktober.
Niet alleen vanwege de muziek, maar ook vanwege dat gevoel
van samen ergens in opgaan. Muziek als lijm. Mensen die je normaal gesproken
misschien niet tegenkomt, staan ineens naast je te springen alsof je elkaar al
jaren kent. Van pubers met piercings tot vaders met kinderen op hun nek: alle
generaties met elkaar in verbinding, even ‘aan’.
En precies dat vond ik zo fascinerend tijdens mijn opleiding
gedragsverandering: hoe we als mensen functioneren in groepen. Hoe snel je je
aanpast. Hoe veiligheid, herkenning en acceptatie invloed hebben op gedrag. Een
moshpit is in dat opzicht net een sociaal experiment: grenzen vervagen,
verschillen verdwijnen. Iedereen beweegt mee op hetzelfde ritme.
Ik dacht aan mijn eerdere blog over stereotypes. Hoe
snel we ons oordeel klaar hebben. Maar op een festival telt dat allemaal niet.
Niemand vraagt naar je functie of je favoriete lettertype. Je bent er gewoon. Samen.
We passen zelden netjes in een hokje. En dat is maar goed ook.
De afgelopen tijd stond bij mij in het teken van
verandering: een nieuwe baan als communicatieadviseur, oudste dochter naar de
brugklas, opleiding afgerond. Veel geleerd over gedrag, over groepen – maar
vooral ook over mezelf. En over het belang van af en toe niet rennen.
Gewoon even stilstaan. Kijken. Luisteren. Genieten. Of dat nou in bad is met
een mindfulness-app of in een modderveld op Pinkpop.
Zolang het maar jouw moment is. Jij bepaalt de zender en het
volume.
Herkenbaar? Wat is iets aan jou dat anderen niet zouden
verwachten? 🎸💼👟
Reacties
Een reactie posten