Er zijn tegenwoordig zoveel benamingen voor (groepen) mensen dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Volgens mij moeten we iedereen gewoon accepteren zoals ie is. Waarom jezelf in een hokje stoppen? Het zorgt al snel voor stereotypes. Ik weet nog dat ik zelf ooit een mail stuurde naar een directeur en ervan uit ging dat het een man was … iets met onbewuste associaties.
Ik had als puber veel moeite met stereotypes. Nee, ik behoorde niet tot de popiejopies en ik was ook geen gabber. Wat was ik dan? Ik voelde me prettiger bij de ‘nerds’. Misschien dat ik nog wel het beste geplaatst kon worden bij de ‘alternatieven’. Ik droeg dan wel geen zwarte kleding en kistjes, en dreadlocks had ik ook niet (wat een stereotypes!), maar het was wel de groep waarbij ik het gevoel had mezelf te kunnen zijn. Zoiets als het ‘Pinkpop-gevoel’: volledig geaccepteerde diversiteit. Maar ach, wie is in die levensfase (en later ook nog) niet op zoek naar zichzelf?
Eerlijk is eerlijk. Ik weet af en toe echt niet meer wat ik tegen mijn kinderen moet zeggen als het gaat over genderissues of huidskleur. En dan de boeken van Roald Dahl. We hebben nu genderneutrale Oempa Loempa’s. Als we dan toch bezig zijn, moeten we ook Jip en Janneke herzien. Daar staan zulke ouderwetse stereotypen in, dat ik sommige passages zelf aanpaste tijdens het voorlezen aan mijn dochters.
Om nog maar niet over de term woke te spreken. Wat ooit begon als een oproep tot solidariteit, is veranderd in een beladen woord. Voordat je het weet beland je in een verhitte discussie. SIRE heeft nu zelfs een campagne gemaakt “verlies elkaar niet als polarisatie dichtbij komt”. Ik word er een beetje moe van. Kunnen we niet afspreken om elkaar met respect te behandelen? Wees je bewust van onbewuste associaties, tel wat vaker tot 10, agree to disagree en luister eens écht naar elkaar. Dan ontdek je vast dingen waar je het wel over eens bent. Het maakt je gesprek in elk geval een stuk minder stereotypisch.
Reacties
Een reactie posten