Stilstaan is hard werken

Mindfulness. Ik stelde me er iets zweverigs bij voor en werd er wat lacherig van. De pragmaticus in mij wuift het weg. Stilzitten is niet direct een eigenschap die mij kenmerkt. Een hele dag in pyjama rondlopen en niks doen? Daar word ik juist heel ONrustig van. Efficiënt zijn, lekker druk, een strakke planning en alles met volle overgave doen. That’s me! Maar ja, de boog kan niet altijd gespannen zijn en is ie dat wel, dan komt er een moment waarop je lijf “Ho, stop!” zegt. Ik ondervond het aan den lijve. Confronterend.

Ik denk dat het begon na de zomervakantie. Ineens moest er weer van alles - naast de “business as usual” - school, afspreken, sportclubjes, sportwedstrijden, verjaardagen en ga zo maar door. Voeg daar nog een aantal onverwachte vervelende gebeurtenissen en de grimmige wereld waarin we op dit moment leven aan toe, en de boog staat echt op springen. Ik ging compleet aan mezelf voorbij. Als je alles als een verplichting gaat zien, zit er iets niet lekker. Ik dacht dat ik met mijn gesport de boel wel in balans hield, maar helaas bleek dát niet helemaal te kloppen.

Die openbaring kreeg ik na een gesprek met de docent van een training die ik volg voor mijn werk. We hadden het over stress en werkdruk en hij gaf aan dat hij veel baat heeft bij mindfulness. Lacherig zei ik: “Sporten is mijn uitlaatklep, stilzitten is niks voor mij.” Waarop hij zei: “Ja op dat moment zal je hoofd wel leeg zijn? Dan is er geen ruimte voor gepieker of gestress. Maar wat gebeurt er na het sporten? Blijft dat gepieker en de stress dan ook weg?” Daar schrok ik van. Want ik realiseerde me dat hij een gevoelige snaar raakte. Sporten doe ik echt heel graag, en is zeker een uitlaatklep, maar het lost natuurlijk niet alles op.

Maar goed, het begin was er: (h)erkenning. Dus toch maar die mindfulness app geïnstalleerd. Want ik wil echt minder stress en meer leven in het nu. Daar lag ik dan in bad. “Kennismaken met mindfulness.” Kom ik er potverdorie achter dat het ook nog een wetenschappelijke basis heeft. Toen was ik overtuigd zoals jullie wel zullen begrijpen.

Opnieuw was het confronterend. “Acceptatiemediatie.” Jeetje, dat maakte nogal wat in me los. Hoe zei Sara het ook alweer: “Iedereen is anders en dat is prima.” Heel logisch inderdaad, maar blijkbaar heb ik mezelf nog niet helemaal geaccepteerd zoals ik ben. De neiging om mezelf te vergelijken met anderen, vooral mensen die uber relaxed zijn (of lijken?), is niet erg slim. Werk aan de winkel dus: af en toe even stilstaan om niet aan mezelf voorbij te gaan.