Snuitefluit

“O leuk jullie hebben poezen?” Als ik vervolgens vertel dat we maar liefst vier van deze eigenzinnige beestjes in huis hebben, lijken mensen te schrikken. Geen idee waarom. Vier kinderen, dát zou ik echt niet aankunnen. Vier poezen, geen enkel probleem toch?

Toen we in 2008 de sleutel kregen van ons eerste huis hadden we eerder een krabpaal dan een fatsoenlijk bankstel. Ik herinner me nog goed het moment waarop we Tommy en Lana uit de bench lieten. We hadden alle deuren gesloten, zodat ze alleen in de woonkamer (met open keuken) konden. Nog geen vijf minuten later was Tommy zoek. Lana (beter bekend als “schizofreentje”) zat zielig miauwend in de woonkamer. De hele benedenverdieping ondersteboven gekeerd, maar geen Tommy. “Ik weet zeker dat we de deuren dicht hebben gedaan voordat we ze loslieten” zei Tim licht aarzelend. Toch nog maar eens op handen en knieën door het huis. Aangekomen bij onze splinternieuwe keuken ontdekte Tim een kleine opening tussen de plinten….. die hebben we dus allemaal los kunnen trekken om onze poezenvriend te bevrijden.

Als je denkt dat we ons lesje hadden geleerd heb je het mis. Twee jaar geleden (ondertussen één huis en twee kinderen verder) begon het weer te kriebelen. Scrollend door Facebook zag Tim asiel-kittens voorbijkomen. “Kijk eens hoe schattig ze zijn. Zullen we een berichtje sturen? Mooi toch als we nog twee beestjes een thuis kunnen bieden. Ook leuk voor de kinderen!”

Ik ging overstag. Ons gezin werd uitgebreid met Sammy en Zina. Toen ze eindelijk onder de bank vandaan kwamen waren ze niet meer te houden. ’s Avonds vlogen ze ons letterlijk om de oren. “Pfoe, aan rust komen we niet meer toen in dit huis hè?” aldus echtgenoot. Zelfs onze oppas was onder de indruk. “Sara en Iris waren heel braaf ja, maar die poezen?!”

Sammy spant de kroon. Miauwen kan hij niet. Wel maakt hij een soort hoog gil-geluid dat hem de bijnaam Snuitefluit heeft opgeleverd. Fluitend sjeest deze rakker door ons huis (ook als ik in een Teams meeting zit voor mijn werk), waarbij hij zijn drie soortgenoten niet ontziet. En dan heb ik het nog niet gehad over zijn onstilbare honger en het avontuur dat hij beleefd heeft in de tuin van de achterburen…Hij is trouwens ook erg schattig.

We zijn nu twee jaar verder en er is nog geen verbetering in zijn gedrag te bemerken. Leuk, vier poezen, je hebt er geen kinderen aan.

Tommy

      

Sammy en Lana

Zina