Een vriendin van een vriendin kwam met deze uitspraak. Ik moest er erg om lachen. Herkenbaar ook. Je hoopt dat je bepaalde eigenschappen niet aan je kinderen doorgeeft, maar dat heeft iets heel tegenstrijdigs. Zoiets dus als hopen dat er een peer groeit aan een appelboom.
Een paar dagen geleden was het Halloween. De trouwe lezers
van mijn blogs herinneren zich misschien nog wel dat ik hier vorig jaar een
enerverend stukje over heb geschreven. Ook dit jaar heb ik weer angstige
momenten beleefd, maar deze keer niet tijdens Halloween!
Afgelopen week hadden we vrij en na een paar heerlijke dagen
Antwerpen, opperde Tim om naar het klimpark in Brunssum te gaan. Voor mij nogal
een dingetje, want ik heb best wel een beetje hoogtevrees…..
Ik hoor je denken. “Je hoeft toch niet mee te doen?” Dan ken je mij nog niet. Het
is mijn eer te na om moederlijk toe te kijken hoe mijn gezin zich wél op grote
hoogte durft te begeven.
Ik vroeg me al snel af waar ik in godsnaam aan was begonnen.
Iris dacht precies hetzelfde. Daar stonden we dan, aan de boom genageld.
Aangezien ik het goede voorbeeld wilde geven (dus niet zoals vorig jaar tijdens
Halloween), besloot ik trillend en druipend van het angstzweet het parcours
voort te zetten. Een andere optie was er trouwens ook niet echt, want eenmaal
tussen de bomen is er geen weg terug. Iris durfde echter geen kant meer op.
Onder luid applaus van ‘op-de-grond-gebleven-ouders’ nam Tim Iris op zijn rug…
En Sara? Die had nergens last van en klom als een aapje tussen de bomen door. Dat bracht me aan het twijfelen: zou je dan toch peren kunnen krijgen van een appelboom?
Na wat overpeinzingen ben ik tot de volgende conclusies én verklaringen gekomen:
- Het is best leuk om af en toe je grenzen te verleggen. Dat geldt niet alleen voor mezelf, maar zeker ook voor Iris. Hoe angstig ze ook was, ze heeft het parcours daarna nog twee keer (!) helemaal zelf gedaan
- Er bestaan papples en nashiperen (zoek het gerust op)
- Ik ben getrouwd met een toffe peer
Reacties
Een reactie posten