Het leed dat Halloween heet

Vooruit dan, ik ga met de billen bloot. Ook omdat ik denk dat er meer mensen zijn die zich hierin (deels?) zullen herkennen.

Ik ben nogal bang aangelegd als het aankomt op horror. Al van jongs af aan heb ik er een soort haat-liefde verhouding mee. Het trekt me aan, maar als ik dan eenmaal die enge film aan het kijken ben, vraag ik me af waarom? Zo heb ik tijdens de film “the Grudge” – kom ik nog op terug – gedurende het grootste deel mijn ogen dicht gehouden. En nóg was ik bang.

Gisteravond was er een Halloween tocht in ons dorp. Een voorpret dat ik had: huis leuk versierd, snoep klaargezet, kinderen verkleed. Manlief die zelfs met schermen, enge animaties én geluid het plaatje afmaakte. We konden niet wachten om op pad te gaan in ons dorp. Maar natuurlijk eerst even wachten totdat het echt donker was.

We stonden op het punt om te vertrekken toen ik op facebook las dat er een aantal baldadige jongeren versieringen kapot aan het maken waren en de snoepbakken leegroofden. “Ga jij maar alvast met de meiden, ik blijf even bij het huis, want ik wil niet dat ze iets kapot maken”. Zo gezegd, zo gedaan. Het was al behoorlijk donker en samen met Sara en Iris liep ik plezierig griezelend door het dorp. De eerste snoep was al binnen! So far so good.

Totdat ik op een plek kwam waar het wel erg stil was. Lopen daar twee grote mannen (of waren het jongens?) in overalls en met enge maskers op. Pure angst overmeesterde mij. De meiden een oprit opgesleurd. Daar heb ik staan beven als een rietje. Ik zag mezelf samen met mijn kinderen vermoord worden. Ik weet nog dat ik dacht: “Joyce doe normaal, het is Halloween, mensen verkleden zich”. Maar ik kon het niet relativeren. Tim in paniek gebeld en ook nog naar de verkeerde plek gestuurd (weet ik veel hoe die straten in Buchten allemaal heten). Toen de engerds verdwenen waren heb ik de meiden meegesleept en kwam ik gelukkig andere gezinnen tegen…Het leed was natuurlijk al geschied. Iedereen van streek, ik stond stijf van de adrenaline. Je vraagt je natuurlijk af waarom Tim meteen in actie schoot? Waarom hij mij niet keihard uitlachte aan de telefoon? Nou, hij kent me ondertussen.

Nu kom ik graag terug op het voorval “the Grudge”. Voor degenen die deze Japanse horrorfilm niet gezien hebben: het gaat over een vloek die ontstaat wanneer iemand overlijdt die in de ban is van extreme woede. Deze grudge wordt verwezenlijkt door een magere gestalte met lang zwart haar en komt langzaam en gestaag op je af. In een van de scènes kruipt dit ding onder het dekbed. Je raadt het vast al, Tim dacht dat het wel grappig zou zijn om deze scène na te spelen in ons gezellige appartementje te Maastricht. We woonden nét samen. Ik heb gegild als een speenvarken en ben zelfs in huilen uitgebarsten. Dat was het moment waarop Tim zich realiseerde dat, hoe ongegrond ook, mijn angst echt is.

Toen ik gisteravond weer heerlijk warm op de bank zat, samen met Sara (Iris heeft de tocht wel gewoon afgemaakt samen met Tim) en onze vier poezen, voelde ik me rot. Ik wil mijn kinderen geen angst aanpraten. Zeker niet iets wat compleet irreëel is. Maar ik kan het echt niet helpen. Ik sluit dan ook af met de wijze woorden van mijn 8-jarige dochter Sara (toen ik haar vroeg of ze boos of verdrietig was door mijn actie): “Nee mama, ik ben blij dat we weer thuis zijn, ik vond het zelf ook allemaal veel te spannend. En trouwens: iedereen is anders”.