“You never know what you can do until you try” – C.S. Lewis
Het begon allemaal tijdens een avondwandeling met Tim: “De
Kennedymars, die wil ik wel een keertje lopen.” Waarop ik spontaan reageerde:
“Och dat wil ik eigenlijk ook wel.” Ook Audrey was enthousiast. Een
familietrekje. Mijn tante (Els Houben) heeft ‘m namelijk 15x (!) gelopen (RESPECT).
Dus gingen we 3 weken geleden op pad om als voorbereiding de
Swentiboldmars (40 km) te lopen. Waar het in het begin nog grappen en grollen
was, werd er op het einde van deze tocht nog maar bar weinig gezegd. We hadden heus
wel door dat het geen “walk in the park” zou worden, die 80 km. ’s Avonds kreeg
ik wat last van mijn rechterknie. Na de beruchte zwemsessie (zie eerdere blog) kreeg ik links scheenbeenklachten…
Vrijdagavond 14 april: een koolhydraatrijke
maaltijd verorberd, meiden naar opa en oma gebracht, tassen klaargemaakt,
kleren klaargelegd en hup het bed in. Zaterdagnacht 15 april zaten we om 4.00 aan het “ontbijt”. Bart
was zo lief om ons naar de markt in Sittard te brengen. Stipt 5.00 gingen we
van start! Al snel liep Tim een stuk voor ons. Audrey en ik liepen daarentegen (vooralsnog)
volledig synchroon (inclusief (wild)plaspauzes).
Ik denk dat we op zo’n 12 km waren toen mijn knie opspeelde.
Paniek maakte zich van me meester….want ja, dan ben je er nog lang niet hè. Niet
veel later voelde ik ook mijn scheenbeen…. Toch maar een paracetamolletje
genomen. Wie mij een beetje kent, weet namelijk dat opgeven geen optie is.
Vlak voor Montfort werden we enthousiast toegejuicht door een
paar lieve vriendinnen (de Duufkes kom je werkelijk overal tegen). Wat een
boost geeft dat! Met een heerlijke appelflap uit het vuistje streden we
richting Wessem, waar we werden aangemoedigd door nog een Duufke. Dat was ook
wel nodig, want ik was net een lange trap afgestrompeld.
Ergens in België kreeg Audrey last van opspelende blaren. Ik
zal jullie de details besparen, maar knappende blaren, dat is best wel een
dingetje. Ik kon maar 1 ding doen: doorgaan in het ritme waarin ik liep.
Eindeloos leek dat stuk door België. En dan kom je eindelijk in Maaseik, moet
je stoep op, stoep af. Afschuwelijk. Gelukkig was daar coach Bart, die voor een
flesje water en een bemoedigend schouderklopje zorgde.
Daarna kwam ik mezelf pas echt tegen. Ik had het koud en het
voelde alsof er geen einde aan de mars zou komen. In Susteren zat ik er flink
doorheen en van je waardigheid blijft dan nog maar weinig over zo blijkt:
- Eerst heb ik mensen gevraagd of ze me wilden helpen met mijn jasje aantrekken (“Och kom hie kindj, dan helpe veer dich toch!”)
- Daarna moest ik plassen. Wederom de hulp van toeschouwers ingeschakeld en bij iemand thuis naar de wc mogen gaan (op een echte wc die je door kan spoelen én waar ik mijn handen kon wassen met zeep! Waar je al niet blij van wordt).
- Toen kreeg ik honger. Nog maar een keertje de hulp van omstanders ingeschakeld om mijn geplette broodjes uit de tas tevoorschijn te toveren.
Steeds opnieuw die grens een stukje verleggen. Stap voor
stap kwam de finish dichterbij. De tranen rolden ondertussen over mijn wangen
en ik had het nog steeds koud. Richting Nieuwstadt bleek Audrey een
adrenaline-rush gekregen te hebben! Hoppa, daar ging ze me voorbij. Ik kon
alleen nog maar met het verstand op nul mijn voeten vooruit blijven zetten. En
net als je denkt dat je er bijna bent (het was ondertussen donker geworden en
ik zag recht vooruit de kerktoren en de lichtjes van het centrum!), sturen ze
je Overhoven in……ik heb naar de twee mannen die voor me liepen geroepen:
“Moeten we hier echt in?? Waarom? Wat een zeik!”
Om 21.35 kwam ik over de finish, dik 10 minuten na Audrey.
Ik ben de Duufkes om de nek gevlogen en heb huilend gezegd: “Ut woar
afsjuwelijk!” Thuis heb ik na een warm bad nog moeten overgeven en die nacht
heb ik geen oog dicht gedaan van de pijn.
Het is nu 6 dagen later, de pijn en de tranen hebben plaats
gemaakt voor euforie. Het is niet bijzonder handig om met een scheenbeen- en
knieblessure de (werk)week door te moeten komen, maar tot nu toe is het gelukt
met de hulp van magic man TIM: The Incredible Machine. Hij finishte maar liefst
2 uur eerder en lijkt nergens last van te hebben.
Of er een volgende keer komt? Ik sluit het niet uit.
Reacties
Een reactie posten