Zwemmen

Ik ben geen zwemmer. Voor jullie beeldvorming: als de kinderen in het diepe aan me gaan hangen raak ik in paniek en verzuip ik. Zaterdag 16 april ga ik een poging doen om de Kennedymars te lopen. Normaal gesproken ga ik op woensdagavond bootcampen, maar ik wil mijn knieën zo vlak voor deze uitputtingsslag sparen en laat zwemmen nu net een sport zijn die je gewrichten ontziet. Zo kwam ik op het briljante idee om baantjes te gaan trekken!

Maar ja, in je eentje naar het zwembad…dat is wel een dingetje. Op de Duufkes app nog iemand proberen te overtuigen om mee te gaan. “Hè nee bah. Die hokjes. De kou. De viezigheid. Met blote voeten in dat natte lopen.” Het blijkt dat de Duufkes geen waterratten zijn. Aangezien ik ervan overtuigd ben dat je af en toe uit je comfortzone moet stappen, besloot ik tóch naar het Anker te gaan.

Daar aangekomen kwamen er hordes oudere vrouwen aanlopen. Er was geen weg meer terug. Op naar een kleedhokje. Trippelt daar een GIGA spin (nee ik overdrijf niet) over de vloer. Met mijn adrenaline zat het meteen goed. Een paar hokjes verderop hoor ik een vrouw zeggen: “Och ich höb mien wintervach nog opstoan”……..Als de rillingen je nog niet over je rug liepen, doen ze dat nu vast wel!

In bikini via de douches naar het zwembad. Nog steeds stikdonker……én bril-loos, dus ik zag niet veel. Godzijdank zag ik een jonge meid zitten. “Kom je ook baantjes zwemmen? Ik heb dit nog niet eerder gedaan en het is hier zo donker dat ik me afvraag of ik wel goed zit.” “Jazeker! Ze zijn nog bezig met aqua joggen, maar wij mogen zo het water in.”

Daar ging ik. Tussen (grotendeels) bejaarde dames (allemaal in badpak, ik stak nogal af in mijn fleurige bikini) en een enkele man. Druk! Druk!! Niet normaal. Het viel me al snel op dat er vier banen zijn, maar dat met name twee banen druk bezet waren. Daar stonden al die vrouwen (met en zonder wintervacht) met elkaar te kletsen en een soort van te watertrappelen. Ik wilde net mijn eerste baantje (zigzaggend) gaan trekken toen ik een bekende zag! Gezellig! Al snel begreep ik van haar dat ik me in de zogenaamde “koffiebanen” bevond. Hilarisch. Na een klein half uurtje vertrok het grootste deel van de kletstantes richting douches en heb ik nog flink wat baantjes kunnen trekken.
Ik was uit mijn comfortzone, maar in mijn element.