Introvert?

“People always tell introverts to be more talkative and leave their comfort zones, yet no one tells extraverts to shut up to make the zone comfortable.” 

Schrijven is behoorlijk persoonlijk, je laat toch een stukje van jezelf zien. Als blogger heb ik een aantal GROTE VOORBEELDEN en mijn absolute favoriet is Sylvia Witteman. Zij schrijft onder andere voor de Volkskrant, maar ze heeft ook een vaste column in de Libelle. Dat blad voor oude vrouwen? Ja dat dacht ik ook altijd. Ik krijg de Libelle van mijn moeder en zij weer van haar zusje. Er staan interessante (en goed onderbouwde!) artikelen in, maar als eerste lees ik altijd de columns. Met stip op 1 staat dus Sylvia. Zij weet minimaal een glimlach op mijn gezicht te toveren, maar meestal doe ik het in mijn broek van het lachen. 

Sinds een tijdje schrijft ook Racheda Kooijman voor de Libelle (sinds 2021, maar ik lig nogal achter als gevolg van het doorgeefsysteem). Nadat ik weer behoorlijk had zitten gniffelen tijdens het lezen van de column van Sylvia, las ik die van Racheda. Het ging over haar kinderen. En over het feit dat je introverte en extraverte mensen hebt. Racheda beschrijft dat zij beide types kan zijn, afhankelijk van het soort volk waar ze zich op dat moment onder begeeft. Hoewel ik mezelf zeker niet als extravert zou omschrijven, herken ik dit wel. Introvert, maar met vlagen extravert (ja, ik kan soms héél gek doen, vraag het maar aan Tim, de meiden, of aan Audrey). In de column vertelt Racheda over haar dochter die tijdens een etentje met “sjieke” vrienden een scheet laat. En dat je dan als ouder in dubio zit. Want tja, het zijn wel sjieke mensen (die laten trouwens ook scheten), dus je hebt de neiging om je kind terecht te wijzen. Aan de andere kant, het feit dat ze zich zo vrij voelt om dat gewoon te doen….dat is toch best wel cool? 

Het gaf me stof tot nadenken. Tim (een rasechte introvert) en ik proberen de meiden te stimuleren om netjes gedag te zeggen, antwoord te geven als hen iets gevraagd wordt enzovoorts. En dan te bedenken dat we zelf als kind (en nu soms nog) het liefst onder de tafel kropen als er bezoek kwam. We willen zó graag dat onze kinderen wenselijk gedrag vertonen dat we soms vergeten wat het allerbelangrijkst is: jezelf zijn. En dat is precies wat ik zo waardeer aan Sylvia: ze schrijft zoals ze is, over (vaak) herkenbare onderwerpen, altijd met de nodige zelfspot en humor. Ik hou ervan.