Pinkpop

Afgelopen zaterdag was het zover. Eindelijk weer een dagje Pinkpop. Eigenlijk hadden Tim en ik 3-dagen-kaarten voor 2020, maar toen kwam corona en besloten we het geld maar uit te laten keren. Goedkoop is het namelijk niet. Toen zuslief een tijdje terug echter vroeg of ik zin had om een dagje samen te gaan, begon het toch te kriebelen.

Drie-dubbeldik ingesmeerd en met het juiste formaat tas (max. 30 cm hoog??) met daarin heel veel zonnebrand en een lege fles (om water te tanken) streden we intens zwetend richting Megaland.

Son Mieux, mijn persoonlijke favoriet afgelopen zaterdag, wist het gevoel van Pinkpop in 1 woord te vatten: Multicolor! Een kleurrijke mengelmoes van genietende mensen. Na deze muzikale explosie was het tijd voor een broodje kroket en gingen we richting tent waar de Britse punkrock band ‘Frank Carter and the rattlesnakes’ volledig losging. Audrey was instant fan. De hit ‘sticky’ kreeg een extra dimensie toen we letterlijk aan elkaar vastplakten van de hitte.

Crowded house hebben we van een afstandje meegekregen, want er moest natuurlijk weer gegeten en gedronken worden. Toen was het tijd voor Chef’Special! Hilariteit op de familie app, waar een zekere persoon zich afvroeg of we “die niet net op hadden gegeten”. Genoten van een heleboel hits en uiteraard meegezongen en gesprongen met mijn eigen Amigo.

De IJslandse band Kaleo (huh ik zou gezworen hebben dat ie uit Texas kwam), mooie stem, waren we al snel moe (of zoals hij zelf zingt ‘no good’). Tijd om onze waterflessen bij te vullen, het insmeerritueel te herhalen en nog maar eens wat te eten. Deze keer een pannenkoek waar Audrey een gevecht mee hield tijdens Tones and I (‘dancemonkey’). Niet enorm onder de indruk verplaatsten we ons richting South Stage voor Maneskin. Frontman Damiano is niet van de ‘zitti e buoni’ (hou je mond en gedraag je), aangezien hij op het laatst niet meer dan een onderbroek droeg. Dat hebben we helaas gemist omdat we op weg waren naar ‘Lost Frequencies’ in de tent. Deze koetsjnaak Belg wist me positief te verrassen en we hebben gedanst tot de zon (eindelijk) achter de bomen verdween.

Tijdens Pearl Jam hebben we onze bonnen opgemaakt en de oren van elkaars hoofd gekletst (naar het voorbeeld van Eddie Vedder). Heerlijk om je zo ‘Alive’ te voelen. Ik heb intens genoten van de muziek, de sfeer en het fantastische gezelschap!