Er gaat meer boven je pet dan eronder - Toon Hermans

Ik weet nog goed dat ik tijdens het blok “Veroudering”  (tijdens mijn studie Gezondheidswetenschappen) in “aanraking” kwam met TELOMEREN: de uiteinden van onze chromosomen. Deze telomeren beschermen ons erfelijke materiaal (het DNA) en ze zijn vergelijkbaar met het harde stukje plastic aan het uiteinde van een schoenveter. Wanneer dit stukje plastic verdwijnt, gaat de schoenveter rafelen en uiteindelijk kapot. Met elke celdeling (het proces waarbij cellen zich delen en waardoor weefsels kunnen groeien of vervangen worden) worden deze telomeren een stukje korter. Wanneer de telomeer een kritieke lengte bereikt stopt de cel met functioneren: tadaaa het biologische verouderingsproces!

Ik was fan! Als ik daar onderzoek naar zou kunnen doen! Tijdens mijn eindstage was er geen twijfel mogelijk dat ik na het afronden van mijn studie als promovendus aan de slag wilde gaan. En het heeft zo moeten zijn, want er kwam een plek beschikbaar met als onderwerp….ja juist, je raadt het al….TELOMEREN! Nog mooier was dat ik werd aangenomen. Ik heb in de periode die daarop volgde een aantal dingen geleerd:

• Onderzoek is heel gaaf en super belangrijk, maar stel je er geen CSI praktijken bij voor. Het gaat traag en je krijgt HEEL VEEL teleurstellingen te verwerken.
• Statistische analyses: wat een hel.
• Je bent niet zwak als je grenzen blijkt te hebben.
• Schrijven is leuk. Creatief schrijven is veel leuker!
• Ik ben een mensenmens.
• Werken in het buitenland? Schiet mij maar lek, ik ben liever dicht bij huis. Ik heb twee keer zulke erge heimwee gehad dat ik er letterlijk ziek van was.

Het meeste plezier heb ik beleefd aan het schrijven van de samenvatting voor de niet-wetenschapper en het bedenken van de tien stellingen gerelateerd aan mijn proefschrift. Ik heb ze nog eens terug gelezen en twee daarvan wil ik jullie niet onthouden:

Aangezien stress leidt tot een versnelde verkorting van de telomeren, heeft het beschreven promotieonderzoek niet alleen geleid tot dit proefschrift, maar ook tot een versnelde telomeerverkorting (jullie weten nu allemaal wat dat betekent…..)

Het bestuderen van een ziekte in een laboratorium betekent nog niet dat je weet wat een ziekte voor een patiënt in het dagelijkse leven betekent. Het verdient dan ook aanbeveling om als promovendus niet alleen het DNA van een patiënt te bestuderen, maar ook de mens achter het DNA te ontmoeten.

Voor de liefhebber de link naar mijn proefschrift: Chronic oxidative stress and telomere shortening.