Even wegdromen

Heb je dat ook wel eens? Dat je je mailbox opruimt en ineens een pareltje tegenkomt? Dat had ik laatst. Ik kwam het verslag van onze rondreis door Zuid-Afrika tegen. Ik kan wel zeggen een droomreis. We hadden het er al vaker over gehad, maar aangezien we óók een grote kinderwens hadden, bleef het bij dromen. Toen onze kinderwens zo een, twee, drie niet in vervulling ging, besloten we het avontuur maar gewoon aan te gaan.

De reis werd gepland. In drie weken tijd van Johannesburg, via Swaziland en Drakensbergen naar Oudtshoorn, Stellenbosch en Kaapstad. Niet lang nadat we alles hadden bevestigd bleek ik zwanger te zijn van Sara! Dat zorgde voor wat consternatie. Want Zuid-Afrika, dat is toch een gevaarlijk land? We besloten ons plan door te zetten en het er nog even van te nemen met zijn tweetjes (na ja, officieel al met zijn drieën).

Het was GEWELDIG. Als natuur- en dierenliefhebber ben je in dit land aan het juiste adres. Op onze eerste safari zagen we een leeuwin met drie leeuwenwelpjes. Machtig mooi. Ook de rest van de Big Five hebben we in real life mogen aanschouwen. En wat dacht je van pinguïns, struisvogels en walvissen?

Eén zeer memorabele anekdote wil ik jullie niet onthouden. We waren halverwege onze rondreis en kwamen, na een binnenlandse vlucht, aan in Port Elizabeth.

Met slechts 130 km voor de boeg gingen we vol goede moed op weg naar de Oyster Bay Lodge. De navigatie gaf een reistijd van 3.5 uur (!!!!!) aan. Maar met eerdere goede ervaringen in ons achterhoofd meenden we die tijd wel te kunnen halveren. Na 70 km snelweg hadden we nog 25 km (onverhard) te gaan...maar dat zou blijkbaar wel 2.5 uur duren......Dat kunnen wij rennend nog sneller (bijna dan). Hier was onze splinternieuwe (gehuurde) KIA Sportage niet voor gemaakt. Door de regen was deze onverharde weg in één groot kratergebied met modderpoelen veranderd waar we al hotsend en botsend 15 km doorheen banjerden. Na het oversteken van een volgelopen dalletje kwamen we aan bij een stromende rivier van een meter of 30 breed......we hadden al die tijd maar twee tegenliggers gezien en dat waren gigantische terreinwagens.

Na een lichte paniekaanval (picture this: het begon te schemeren, ik was zwanger, ben geen zwemmer en zag de krokodillen al genieten van een heerlijke avondmaaltijd) en het gooien van enkele stenen om zonder succes de diepte te bepalen, hebben we de lodge maar gebeld. Na een poos wachten in de vallende duisternis zagen we gelukkig een paar koplampen verschijnen. Blijkbaar had het de afgelopen dagen ontzettend veel geregend en was de rivier (normaal gesproken een gezellig kabbelend stroompje) enorm breed. Maar goed, onze gastheer ging ons voor (met zijn mega Toyota SUV) en vervolgens mochten wij. Het bleek niet zoveel voor te stellen. Ik schaamde me wel een klein beetje ja, maar was toch vooral blij dat we het overleefd hadden. Als we geweten hadden wat ons op deze nieuwe locatie te wachten stond, hadden we misschien niet zo lang getwijfeld om de “rivier” over te steken. Verrukkelijk eten, fantastische mensen en nog meer schitterende natuur.

Dit is slechts één van de vele belevenissen. In Oudtshoorn troffen we een Nederlands stel en hun twee kinderen van acht en tien jaar oud. “Leuk hè” zeiden we tegen elkaar. “Hopelijk kunnen wij dit avontuur ooit overdoen met onze eigen spruit”.

We zijn nu ruim negen jaar en twee dochters verder. Voorlopig blijft het nog even bij dromen, maar ooit gaan we terug. Mét Sara en Iris én een goed uitgeruste terreinwagen.