Het is zover

“Het is zover.” Het coronavirus heeft ons te pakken gekregen. Iris was ineens hees, en aangezien er minstens één klasgenootje een positieve GGD test bleek te hebben, leek het ons verstandig om voor de zekerheid ook maar een testje doen. Dat moment waarop er twee streepjes verschijnen….Dat is toch even schrikken. “Jeetje, Iris een positieve corona test.” “Maar mama dat is toch niet positief?” reageert grote dochter bijdehand.

Nummer 15 in de wachtrij bij de GGD. Dat scheen nog een meevaller te zijn, want de meeste mensen komen er überhaupt niet meer doorheen. “Het is momenteel zo druk dat alle telefoonlijnen bezet zijn. Probeer het alstublieft op een later moment.” De besmettingen rijzen de pan uit en de zorg heeft nog nooit zó onder druk gestaan als nu. Ik kan het weten, want het zijn míjn collega’s die zich kapot werken. Niet alleen de zorgverleners op de IC en de verpleegafdelingen. Ook de medewerkers die de ondankbare taak hebben om patiënten af te bellen. Mensen die wachten op een operatie omdat ze een tumor hebben. Of een open hart operatie moeten ondergaan. En dat die operatie weer niet kan doorgaan omdat er geen bed beschikbaar is.

Laten wij ons maar gelukkig prijzen dat we lekker thuis zijn. In vergelijking met de situatie in de zorg, is dit peanuts. En ja, werk, school en privé lopen weer heerlijk door elkaar. En ja, bij twee van die hyperactieve kinderen steken zelfs onze poezenvrienden best braaf af. Die slapen in elk geval het grootste deel van de dag, dat kan ik van Sara en Iris niet zeggen.

De week is bijna voorbij en we hebben het (tot nu toe) overleefd. Ook lijken de klachten erg mee te vallen. Gisteren vond Iris wel dat alles vies smaakte. Zo slim zijn ze dan ook wel weer hè, die kids. De groenten niet eten “want het smaakt zo raar door Corona.” Chips en pepernoten leken haar daarentegen prima te smaken.

Morgen staat de GGD test van de twee dames gepland en zondag ben ik zelf aan de beurt. Hopen op een negatieve test, hoewel ik het me maar moeilijk voor kan stellen met twee van die snot(ter)apen om me heen. We wachten rustig af. Alhoewel, rustig? Je denkt toch bij elk kuchje, elke nies en elk pijntje “het is zover!”