De duufkes

Het begon allemaal met de whatsapp groep “moeders”. Een paar vrouwen die het leuk leek om buiten school ook eens samen een hapje te eten en het dan vooral NIET over de kinderen te hebben. Ook ik werd toegevoegd aan deze appgroep en we zijn nu met zijn zevenen. Een onwaarschijnlijke club. Totaal verschillende types. Het enige dat ons (in eerste instantie) lijkt te binden zijn onze kinderen die bij elkaar op school zitten. Maar juist in die verschillen zit de kracht.

De een is een alleenstaande moeder, die vier jaar geleden haar man verloor bij een motorongeluk. Ga er maar aan staan. Dan is er “de Hollandse” die zich altijd op de achtergrond houdt. Stille wateren blijken inderdaad diepe gronden te hebben. Of aan den lijve ondervinden dat het krijgen van kinderen, of het hebben van gezonde kinderen, niet vanzelfsprekend is. En probeer maar eens een studie/pittige baan, het opvoeden van kinderen en het opknappen van een huis met elkaar te combineren. Heb je dat op de rit, dan zijn er nog de ouder wordende ouders die steeds meer zorg vragen.

Wat onschuldig begon met een nieuwjaarsontbijt, eindigde twee jaar later met een borrel die tot vier uur ’s nachts doorging (totdat manlief de stekker uit de Sonos trok). Of ja, eindigde is een verkeerde woordkeuze. In de tussentijd zijn er nog meer borrels en uitjes geweest en de volgende plannen worden alweer gesmeed. Zo staat er voor dit najaar een weekendje Amsterdam op de planning.

Ironisch genoeg was het de pandemie die ons zo dichtbij elkaar heeft gebracht. Ineens ben je aan huis gekluisterd mét kinderen die schoolwerk moeten doen. Waar jij dan als juf mag fungeren en tussendoor ook nog je eigen werk probeert te doen. De app werd overspoeld met frustraties. Maar dat niet alleen, ook met heel veel humor en openhartige gespreken. Van ernstig zieke familieleden tot de nieuwste aanraders op Netflix. Het kan en mag allemaal en ieders mening wordt gerespecteerd. En die verschilt nogal eens.

We waren het er echter allemaal over eens dat de naam “moeders” echt niet kon als groepsnaam. We zijn meer dan dat. Dus werden het de  Duufkes (“de Duiven”). En dat allemaal door een zeer onsamenhangend hilarisch gesprek op de app over de hobby van een van onze vaders: duivenmelker. En iets met een duif die Bartje heette. We hebben zelfs allemaal een gehaakt “Duufke” aan onze sleutelbos. Een onwaarschijnlijke club die vrolijk verder koer(s)t.