We lijken niet sprekend op elkaar. Mijn zus en ik. Zij heeft krullen, ik niet. Ik draag een bril, zij niet. Toch zijn we blijkbaar lastig van elkaar te onderscheiden.
Ik herinner me nog dat ik een jaar of twaalf was en ik samen met pap, mam en zus lief in een Belgisch restaurant zat. “Awel, das unne tweeling toch zeker?” Ik was zwaar beledigd dat het voor deze meneer niet overduidelijk was dat ik drie jaar ouder was.
Maar wat is dat dan toch? Wat maakt het zo moeilijk voor mensen om ons uit elkaar te houden? Is het misschien het ‘typische loopje’ dat we hebben. Of het feit dat onze stemmen zoveel op elkaar lijken? Ik hoor mam nog roepen: “Ja hallo wie zegt er nu iets? Joyce of Audrey?” We hebben ons er vaak om verkneukeld.
Toen we later beiden bij de supermarkt werkten zorgden we ook voor de nodige consternatie. Mijn zusje zat achter de kassa, en ik stond bij de servicecorner. Verbaasde blikken en vragen als: “Ik ben toch net bij jou aan de kassa geweest?” of “Hoe kun je nu zo snel hierheen zijn gelopen?” Ik had mijn antwoord al klaar: “Het is vandaag twee voor de prijs van één!”
Ook nu nog zaaien we verwarring. We hebben een abonnement bij dezelfde sportschool, maar zijn daar niet altijd op hetzelfde moment. Collega-sporters spreken me aan op mijn voorbereidingen voor de marathon. Als ik niet meteen reageer zie ik de twijfel toeslaan: “jij was het toch die de marathon van Rotterdam ging rennen”? Nope, dat is mijn zus! Máár, ik heb wel twee keer een halve marathon gerend, dus tja, in principe….
Nu heb ik zelf twee dochters. Lijken in het geheel niet op elkaar. Maar die stemmen … niet van elkaar te onderscheiden. Hilarisch vinden ze het. Als ik boos word op de één, maar het blijkt toch de ander te zijn. Een koekje van eigen deeg.
Ik herinner me nog dat ik een jaar of twaalf was en ik samen met pap, mam en zus lief in een Belgisch restaurant zat. “Awel, das unne tweeling toch zeker?” Ik was zwaar beledigd dat het voor deze meneer niet overduidelijk was dat ik drie jaar ouder was.
Maar wat is dat dan toch? Wat maakt het zo moeilijk voor mensen om ons uit elkaar te houden? Is het misschien het ‘typische loopje’ dat we hebben. Of het feit dat onze stemmen zoveel op elkaar lijken? Ik hoor mam nog roepen: “Ja hallo wie zegt er nu iets? Joyce of Audrey?” We hebben ons er vaak om verkneukeld.
Toen we later beiden bij de supermarkt werkten zorgden we ook voor de nodige consternatie. Mijn zusje zat achter de kassa, en ik stond bij de servicecorner. Verbaasde blikken en vragen als: “Ik ben toch net bij jou aan de kassa geweest?” of “Hoe kun je nu zo snel hierheen zijn gelopen?” Ik had mijn antwoord al klaar: “Het is vandaag twee voor de prijs van één!”
Ook nu nog zaaien we verwarring. We hebben een abonnement bij dezelfde sportschool, maar zijn daar niet altijd op hetzelfde moment. Collega-sporters spreken me aan op mijn voorbereidingen voor de marathon. Als ik niet meteen reageer zie ik de twijfel toeslaan: “jij was het toch die de marathon van Rotterdam ging rennen”? Nope, dat is mijn zus! Máár, ik heb wel twee keer een halve marathon gerend, dus tja, in principe….
Nu heb ik zelf twee dochters. Lijken in het geheel niet op elkaar. Maar die stemmen … niet van elkaar te onderscheiden. Hilarisch vinden ze het. Als ik boos word op de één, maar het blijkt toch de ander te zijn. Een koekje van eigen deeg.
Op de foto van links naar rechts: ikzelf, mam en Audrey
Herkenbaar, bij onze twee oudste broer en zus. Op de middelbare school werden ze gezien als tweeling. Terwijl er 2 jaar tussen zit😉
BeantwoordenVerwijderen