Iris

Ik veroordeelde ze altijd. De ouders met rode hoofden in de supermarkt die een gillend kind op de grond probeerden te sussen. “Ssstt. Als je nu stopt met schreeuwen mag je straks op de iPad”. Dát zou mij echt niet gebeuren. Ik was een naïeve 20-jarige student die achter de kassa bij de supermarkt om de hoek werkte. Ik had een duidelijke mening over dit soort ouders: watjes.

En toen kreeg ik zelf kinderen. Dat viel niet mee. Kennelijk is opvoeden géén koud kunstje. En ook al heb je gestudeerd en een leuke baan, dat helpt je he-le-maal niet. Opvoeden vergt discipline, (heel veel) geduld, vasthoudendheid, het loslaten van controle en accepteren dat een situatie is zoals ie is. O ja, en wist je dat elk kind zijn eigen unieke persoonlijkheid heeft?

Iris. We hadden er geen kind aan. Totdat ze 1 jaar werd. Tijd om eens wat meer van zichzelf te laten horen, moet ze hebben gedacht. Op een bomvol terras de hele boel bij elkaar schreeuwen? Geen enkel punt. Op het potje plassen? Nee joh, dat potje zetten we lekker terug in de kast! Zwemles?? Echt geen zin in! En dat dan een andere ouder afkeurend tegen je zegt: ben je niet met haar gaan waterwennen?

Eén moment zal me altijd bijblijven. Ik ging Sara van school halen. Iris zat nog in de buggy. Iris wil zelf lopen. Prima, dat moet je als ouder stimuleren! Maar dan besluit Iris geen kant meer op te willen, of ja, in ieder geval niet de goeie. Kom dan nog maar eens thuis. Mooi weer, mensen die buiten in de tuin aan het werk zijn en volop mee kunnen genieten van de sterke karaktereigenschappen van je dochter. Prachtig. Ik stond op het punt om Tim huilend op te bellen om ons uit deze situatie te redden (maar daar was ik uiteindelijk toch te trots voor).

Nu kan ik er om lachen. Leerzaam was het ook. Niet per se voor herhaling vatbaar.

En Iris? Die is nu zes jaar en heeft nog altijd een zeer sterke eigen wil. Een eigenschap die haar nog veel gaat brengen in de toekomst.