Fanatiek. Dat hoor ik wel eens, wanneer ik een spelletje speel of tijdens het sporten, maar ook op mijn werk. En tja, ik moet mijn omgeving wel een klein beetje gelijk geven. Als ik iets doe, dan ga ik er ook voor de volle 100% voor. Half werk, dat is niet zo mijn ding.
Hardlopen, krachttraining, bootcamp, kom maar op. Na al dat denkwerk overdag kan ik wel wat fysieke afmatting gebruiken. Niet dat ik een uitzonderlijke prestatie lever hoor, maar ik ben niet tevreden als ik niet alles gegeven heb. Bij de bootcamp les hebben ze iets nieuws geïntroduceerd: de buddy bag (nee geen body bag, dat is dat ding waarin ze je afvoeren als je net iets té fanatiek bent). Deze buddy bag is een loeizware zak gevuld met zand. Die je lekker mee mag nemen tijdens het rennen. In je nek, voortslepend over de grond of vooruit smijtend. Zo lijkt het net of je toch nog iets te kiezen hebt.
Uitgeput en met een knalrood hoofd kom ik dan thuis, waar ik trouwens niet de fanatiekste blijk te zijn. Dat is namelijk mijn echtgenoot. Doen we een spelletje of gaan we samen sporten? Dan verandert deze zachtaardige, zorgzame man in een duivelse tegenstander.
Zo stonden we ooit in een escape room. Zo’n kamer waar je binnen een uur uit moet zien te ontsnappen door allerlei ingewikkelde puzzels op te lossen. Het verhaal ging over een seriemoordenaar. Aangezien ik nogal een levendige fantasie heb stond het huilen mij nader dan het lachen. Ik werd nog nét niet hardhandig aan de kant geduwd, maar op enige vorm van sympathie hoefde ik niet te rekenen. Ongelooflijk wat een beetje competitie in een mens naar boven kan brengen.
Voor een volgende keer ben ik beter voorbereid. Ik zorg gewoon dat ik mijn buddy bag bij me heb. De bootcamptraining werpt zijn vruchten af, want ik kan ondertussen al behoorlijk gericht gooien met die zak. Dus Tim, maak je borst maar nat.
Hardlopen, krachttraining, bootcamp, kom maar op. Na al dat denkwerk overdag kan ik wel wat fysieke afmatting gebruiken. Niet dat ik een uitzonderlijke prestatie lever hoor, maar ik ben niet tevreden als ik niet alles gegeven heb. Bij de bootcamp les hebben ze iets nieuws geïntroduceerd: de buddy bag (nee geen body bag, dat is dat ding waarin ze je afvoeren als je net iets té fanatiek bent). Deze buddy bag is een loeizware zak gevuld met zand. Die je lekker mee mag nemen tijdens het rennen. In je nek, voortslepend over de grond of vooruit smijtend. Zo lijkt het net of je toch nog iets te kiezen hebt.
Uitgeput en met een knalrood hoofd kom ik dan thuis, waar ik trouwens niet de fanatiekste blijk te zijn. Dat is namelijk mijn echtgenoot. Doen we een spelletje of gaan we samen sporten? Dan verandert deze zachtaardige, zorgzame man in een duivelse tegenstander.
Zo stonden we ooit in een escape room. Zo’n kamer waar je binnen een uur uit moet zien te ontsnappen door allerlei ingewikkelde puzzels op te lossen. Het verhaal ging over een seriemoordenaar. Aangezien ik nogal een levendige fantasie heb stond het huilen mij nader dan het lachen. Ik werd nog nét niet hardhandig aan de kant geduwd, maar op enige vorm van sympathie hoefde ik niet te rekenen. Ongelooflijk wat een beetje competitie in een mens naar boven kan brengen.
Voor een volgende keer ben ik beter voorbereid. Ik zorg gewoon dat ik mijn buddy bag bij me heb. De bootcamptraining werpt zijn vruchten af, want ik kan ondertussen al behoorlijk gericht gooien met die zak. Dus Tim, maak je borst maar nat.
Reacties
Een reactie posten